terça-feira, 28 de setembro de 2010

MAÑÁ, FOLGA XENERAL.





"Si hay crisis lo que menos ayuda a España a salir de la crisis es una huelga".

Esta frase llapidaria sintínla de la que pasaba por úa terraza camín de casa. Polo que quixen entender un rapaz que taba de pé intentaba convencer a os sous amigos que taban sentaos na terraza de que foran á folga, y foi entós foi condo a única moza del grupo manifestóu esta opinión que foi rápidamente secundada polos demás rapaces. Como é evidente nun paréi pra comprobar cómo siguía a conversación, porque tampouco era plan...

D'esta frase houbo dúas cousas que me chamaron poderosamente el atención: A primeira foi el discurso nacional que lleva impícito. Nun é qu'haxa crisis, é qu'hai crisis en España. Y a solución á crisis tén que ser úa solución búa pra España. Esto é, España, como ente atemporal y desideoloxizao (aparentemente) é la que tén que salir da crisis, y na solución todos os españoles tein qu'arrimar el llombo. Esto é, a crisis preséntase como un problema nacional, y fai falta botar mao d'un patriotismo sen parangón pra salir d'ésta. Esta idea vei por igual da boca de Zapatero a la de Rajoy, de la de Rajoy ás bocas dos representantes dos sindicatos mayoritarios y d'estas bocas a las dos representantes da patronal. A crisis é un problema nacional. Y esto lleva consigo que nun é un problema de clase, y muito menos del sistema económico nel que tamos. España soi eu y España é Emilio Botín. Os dous somos víctimas dúa crisis que ven como el augua; de naide é culpa que chova y de naide é culpa qu'haxa crisis. Este discurso vomitao dende os principales medios de comunicación cala fóndamente na población, núa población previamente alienada y analfabetizada (hasta el punto de querer presentar a Belén Esteban ás eleccióis estatales). A tele lo diz, a xente lo repite. Non, nun se emperren ustedes en dicir qu'hai úa clara lluita de clases, y que nesta crisis us perden y outros gañan. Non, nun insistan ustedes en qu'esta crisis tén culpables con nomes y apellidos, porque a crisis parece vir sola.

A segunda idea que me chamóu el atención foi a valoración que se fai da folga. Aquí por un llao entra en xogo a incompetencia (ou miyor dito, a connivencia) dos sindicatos mayoritarios (UGT y CCOO) que convocan úa folga tarde mal y nunca pra salvar a cara, porque asina yo esixen os trabayadores. É úa folga que nin UGT nin CCOO deseaban, porque ferye úa folga a un Goberno d'esquerdas nun presta...

Sí, os sindicatos merecen que naide nun yes respete, peró nun nos equivoquemos, a folga é úa ferramenta (anque non el única) de todos os trabayadores y todas as trabayadoras, nun é el arma en esclusiva das cúpulas sindicales. A idea de que si el país ta en crisis parar a producción un día nun sólo nun axuda senón qu'é catastrófico porque afundirá el país na bancarrota é cómica. Esta idea la escupen os medios de comunicación, alentaos tanto polos sous amos del PSOE como del PP. Primeiro hai qu'aclarar úa cousa, a folga nun se fai pra protestar contra a crisis, senón contra a reforma llaboral qu'entre el Goberno del PSOE y el PP aprobaron. Úa reforma llaboral qu'avanza nel camín del despido llibre, da eliminación das indemnizacióis por despido y del desmantelamento del chamao Estao del benestar. A folga é a ferramenta más amañosa da clase trabayadora pra reivindicar os sous deretos, porque esta folga nun se fai pra sacar al país da crisis, senón pra que nun se recorten os deretos da clase trabayadora cola escusa de sacar al país da crisis.

Por outra banda, se por un día que nun se trabaye el país perde miles de millóis y imos acabar na bancarrota... ¿Por qué os trabayadores que botan contra a folga nun se poin a currar os domingos? Esos pouco patriotas nun miran pol país, y prefiren descansar un día á semana que tar producindo esos miles de millóis que nun día nos poden sacar da crisis ou deixar na bancarrota. Nun fai falta ser mui listo (peró sí más qu'a media, que tampouco é muito...) pra ver qu'esa ecuación nun funciona. Lo que nos sacará da crisis ou nos sumirá más nella nun é que trabayemos un día arriba ou abaxo (¿ou é qu'a crisis víu porque somos todos us vagos y nun trabayamos abondo pra evitalla?), senón por úa serie de políticas que poden cargar os costes da crisis ben sobre os ombros dos trabayadores y das trabayadores ou ben nos ombros dos que son responsables d'esta crisis. En definitiva, a crisis nun é outro qu'a manifestación esacervada das diferencias de clases que nun poden outro que producir úa lluita de clases. Úa lluita na que polo menos úa das clases (a burguesa) tén claro cuál é el sou bando. El outra clase... nun parece ter claro se xugamos ás canicas ou a os bolos, se falamos d'España ou da clase trabayadora.

Nun podemos esqueicer úa terceira idea que ta garrando forza, qu'é el idea de que xa ta todo el pescao vendido, que xa nun hai nada que fer, ¿y pra qué vou perder un día se nun se vei conseguir nada? Además, os sindicatos... NON. Imos deixallo claro, el derrotismo ou a crítica (por feroz que seña) a us SINDICATOS MARELLOS nun poden sirvir d'escusa pra ESQUIROLEAR.

Sí, os sindicatos nun merecen el noso apoyo. Peró el silencio, el quedarnos en casa ou asistir a os nosos postos de trabayo ou d'estudio conlleva, implícitamente, dar el apoyo á reforma llaboral y a xestión da crisis d'este Goberno que xa quitóu a mázcara socialdemócrata pr'amosarse como el Goberno lliberalón qu'é.

Por eso mañá eu vou ir á folga. Mañá nun sólo nun vou parecer por clase, senón que vou ir á manifestación. Miraréi de nun ir detras d'úa pancarta d'ún d'esos sindicatos que la convocan sólo por salir del paso, sen convinción nengúa, peró iréi. Seique probablemente haxa dalgúa pancarta de dalgún colectivo mozo ou dalgún colectivo social detrás de la que poder meterse.


MAÑÁ, ÁS 18:00, PLAZA D'AMÉRICA - UVIÉU.

MAÑÁ, PECHAO POR FOLGA.

segunda-feira, 6 de setembro de 2010

El problema vasco y a solución británica.



ETA anuncia el cese das súas actividades armadas, anque nun dice se este cese é definitivo ou cuáles son as condicióis (que de seguro que las haberá). Nada más saberse a noticia, Javier Arenas eríxese él solo en voceiro dos españoles y afirma qu'a os españoles el única noticia que yes interesa é qu'ETA deixa definitívamente a violencia y entrega as armas.

Batasuna llevaba xa us meses pidindo a ETA qu'abandonara a lluita armada, y ETA finalmente parece dar un paso, anque evidentemente nun é definitivo. Batasuna ta illegalizada porque nun condenaba a violencia, peró ETA parece querer deixar a violencia... ¿Poderá Batasuna presentarse a os prósimos comicios municipales? Se Batasuna nun podera presentarse ás prósimas eleccióis muita xente se perguntaría por qué, y ta claro qu'eso afectaría muito al proceso de paz que pode tar abríndose.

Dice Arenas que sólo ha d'interesarnos qu'ETA abandone a violencia, y parece qu'ese é el único punto de partida pra falar, pra negociar un proceso de paz... Peró parece realmente difícil negociar nada condo partimos de dúas posturas irreconciliables y innegociables. Por un llao pral Estao español y en particular pral Goberno parece imposible negociar nada qu'afecte á unidá d'España. España é úa nación indivisible y eso nun se negocia. Por outro llao, pra búa parte da sociedá vasca, y pra ETA en particular, parece innegociable qu'a salida al conflicto pasa pola llibre autodeterminación del pueblo vasco. Sólo se pode solucionar esto con un referéndum que permita a os vascos decidir a súa independencia ou seguir formando parte del Estao español. Mentres nun haxa un acercamento entre estas dúas posturas nun parece viable úa solución dialogada pral conflicto, y ta claro que son dúas posturas antagónicas.

Vei pouco sorprendéume ver na caye dous coches, ún con matrícula de Gran Bretaña y el outro con matrícula d'Escocia. Nun é que tuvera el indicativo d'Escocia, como os coches asturianos tein a "O" de Oviedo, é que sinxellamente era úa matrícula parecida peró distinta. Eso en España sería impensable, como impensable é qu'os distintos territorios teñan seleccióis deportivas nacionales, como pasa nel Reino Unido (Inglaterra tén a súa selección, Gales la súa, Escocia la súa y Irlanda del Norte la súa). Al aprobarse el novo Estatuto d'autonomía de Cataluña el que más molestóu foi a denominación de Cataluña como nación, mentres que nel Reino Unido a denominación de nación ou país pra referirse a os territorios que lo constituyen nun sólo nun son raros, senón qu'en nengún momento prantía problemas de que se vaya romper a unidá patria, nin se custiona al hora de falar das distintas nacióis qu'el Reino Unido seña un Estao soberano, como España, Francia ou Alemaña.

A reivindicación das seleccióis deportivas nacionales (además da Selección Española) é úa reivindicación que xa podemos definir d'histórica, y con muita demanda sobre todo nel País Vasco y en Cataluña, y nun esqueicemos que tamén aquí en Asturias hai certa demanda (anque neste caso seña testimonial). Satisfacer esta reivindicación é un xesto que tén úa consecuencia política nula, peró que tería úa consecuencia simbólica mayúscula pra toda aquella xente que sinte qu'a súa nación é el País Vasco (y sempre seguiría habendo úa Selección Española pra toda a xente que sinta qu'a súa nación é España).

Un reconocemento sincero de qu'España é un Estao plurinacional y certos axustes nel chamao Estao das Autonomías que tuvera encaminao hacia el federalismo, serían obcióis pra fer posible que toda a xente que, particularmente nel País Vasco y Cataluña, peró tamén noutras Comunidades como a nosa, nun se sinte cómoda dentro d'esa realidá nacional española, se sintiran más cómodos núa España con un discurso político mui distinto al que tén hoi.

Desdeixar d'úa vez el idea de qu'a llingua propia d'España é el castellano y las demás son pouco menos qu'accidentes indeseaos, ou llinguas secundarias de menor valía, deixar d'alimentar fobias estúpidas (como a catalanofobia) dende os medios de comunicación de masas... tamén son pequenos xestos que nos poden axudar a contruir úa realidá estatal española más axeitada pra todos.

É curioso cómo en Escocia nun parece qu'haxa mayor preocupación porque a Union Jack ondee al llao da bandeira escocesa, y os británicos nun parecen vivir con esa obsesión qu'hai en España de qu'a unidá patria corre peligro. Quiciabes a unidá patria corra, de feito, menos peligro porque nun hai esta paranoya colectiva.

Outro aspecto preocupante nel problema vasco é Navarra. Ta claro qu'a anexión de Navarra al réxime autonómico vasco, anque prevista na Constitución, nunca formóu parte del mapa imaxinao polos padres da patria da España actual. El que resulta incomprensible é por qué se nega na propia Constitución a posibilidá de construir federacióis d'Autonomías, úa opción que quiciabes poderíamos plantiar pra intentar conxugar as aspiracióis d'os que baban por úa Euskal Herria unida y os que defenden úa Navarra foral y española. Esta opción quiciabes nun seña a miyor, é más, quiciabes nun seña nin válida, peró nun hai razón nengúa pra que nun seña a lo menos estudiable.

En definitiva, creo que pra solucionar el problema vasco hai que sentar primeiro as bases pra solucionar el problema español, y é qu'en España inda nun quedóu claro el modelo d'Estao que prentendemos construir, inda nun quedaron claras as bases prá identidá colectiva que se pretende infundir. Y esto sólo xenera confusión, frustración y mala baba.

Podemos tar ante un pequeno paso pra us políticos, peró un gran paso pra us pueblos.


NOTA: Con este artículo nun queremos obviar, naturalmente, el conflicto d'Irlanda del Norte.

quarta-feira, 1 de setembro de 2010

Animaladas




Javier Moreno sufre fuertes dolores en la espalda, a causa de las agresiones sufridas. Ha recibido asistencia médica, siendo diagnosticado de policontusiones varias y eritemas en la espalda. Ha sido acusado por desórdenes públicos y resistencia grave a la autoridad, pese a la actitud pacífica que mostró en todo momento. (El País dixital)

Vexo na tele as agresióis de búa parte del pueblo de Manzanares el Real (Guadalaxara) a un grupo de media docía d'actvistas anti-taurinos y un periodista d'úa televisión estatal. Pese qu'hai us cuatro guardias civiles, nun parece qu'a presencia das autoridades impresione a naide, y as agresióis chegan a tirar a un rapaz por úa costa de 10m. y mesmo a romper a llúa traseira del coche unde os activistas intentan escapar escoltaos pol escaso grupo de guardias. ¡Chegan a reventar a llúa impunemente delantre d'un guardia!

A primeira pergunta que poderíamos fer é por qué nun aparecen más reforzos da Guardia Civil, nun entendemos cómo ante un linchamento público d'esta magnitú sólo manden cuatro guardias.

Peró lo más importante é a impunidá, non sólo xurídica (a ver cónta d'esta xente pisa un xulgao, y cóntos reciven sancióis acordes á agresión), senón social. A sociedá parece aceptar con relativa normalidá a violencia que se xenera nos eventos deportivos como el fútbol. Agora, condo falamos del espectáculo da tauromaquia, a violencia parece xustificarse porque, a la vista de parte da sociedá, os anti-taurinos van provocando, y claro, eso nun se pode permitir...

As protestas pacíficas, as actividades plenamente democráticas pasan a considerarse úa agresión, y as agresióis, as patadas, as pedradas, tirar a daquén por un terraplén de 10m... pasa a ser considerao como un exercicio d'autodefensa. Y é que protestas antitaurinas houbolas sempre, y, en cosecuencia, respostas a estas protestas tamén. Peró a virulencia d'ésta é especialmente grave. Quiciabes a recente prohibición das corridas de toros en Cataluña axudara a calentar más os ánimos. Quiciabes el apoyo que certos medios de comunicación (entre ellos el medio pral que trabaya el periodista agredido en Manzanares el Real) á tauromaquia y a esa actitú ante a vida que se pode resumir na imaxe del militante pro-taurino garrándose os machos, axuden tamén, se non a calentar os ánimos, sí a xenerar úa situación de normalidá y d'impunidá pra os agresores.

Ante este tema nun parece haber el escándalo social qu'hai noutros casos. ¿Será qu'úa agresión é más ou menos condenable en función de quén resulte agredido? ¿ou é a condición dos agresores (bus ou malos españoles) la que fai d'úa agresión un feito intolerable ou un feito aisllao y sen mayor importancia?

Poderíase, por puer un caso, forzar a os toreros y organizadores d'espectáculos taurinos a condenar os actos violentos que vimos en Guadalaxara.

A violencia pode ser lúdica (como nos espectáculos de tauromaquia) ou cimpremente visceral (como neste caso).

Xustificar a violencia amparándose na visceralidá dos sentimentos, na impunidá y el anonimato da masa é daqué pueril, fundamentalmente miserable.