terça-feira, 19 de abril de 2011

Y nesto foise el MECA.



Pra min, que nun vivín máis que de llonxe el movemento anti-LOU (anque tuven el oportunidá de participar activamente nas manifestacióis que montáramos nel IES Galileo Galilei de Navia) y que nun vin senón os últimos coletazos da FAU, el movemento estudiantil (ou polo menos el movemento universitario) empezóu cua oposición a Boloña. Nun é sólo qu’eu empezara a involucrarme máis activamente neste movemento coa oposición a Boloña, senón que desque el non á guerra d’Iraq perdera puxo, a Universidá asturiana sería un ermo reivindicativo hasta qu’aparecéu el Boloña non. Y a resistencia antiboloñesa duróu tres anos, hasta que xa nun houbo máis que fer y s’imprantaron os Graos, os plais d’escelencia universitaria y un réxime universitario que pasaba por subir as tasas y unificar facultades (como nel caso da nova y llustrosa Facultá de Filosofía y Lletras).

A custión é que parecía ser que perdéramos, porque Boloña acababa impuéndose, peró nada máis llonxe da realidá, xa qu’el movemento estudiantil que parecía dormitar, despertóu con Boloña hasta el punto de ser a encher cayes y facultades con estudiantes airados que berraban contra un sistema que nun yes tía en cunta nin pra ben nin pra mal. A partir d’ei articúlase el movemento estudiantil, das distintas Asambleas de Centro que van aparecendo en Facultades y Campus aparece úa Coordinadora d’Asambleas qu’acaba derivando nel Movemento Estudiantil Crítico y Asambleario (MECA), que pretende transcender el movemento anti-Boloña y convertirse nun movemento estudiantil que trabaye polos intereses dos estudiantes nun sentido máis amprio, deixando de ser un movemento “anti”.

Como dicía el cantar, «y en esto llegó Fidel», y nesto chegóu el MECA, pisando forte, con posibilidades reales de botar fóra a os corruptos del Conseyo d’Estudiantes y impuer úa representatividá real y asamblearia del alumnado. Pouco duraría a felicidá del MECA. Como pasa con todos os movementos, nun tardarían en querer aprovetarse d’él pra promocionar proxectos partidistas, nos que nun me vou meter, porque nun é d’eso del que veño a falar. Discrepancias que, ou ben foron insalvables ou ben nos lo pareceron ou ben, por hache ou por be, nun tuvemos agayo pra salvar. Como fora, el MECA acabóu diluíndose nas Asambleas de Centro, volvéndose, a lo menos “a priori” a úa situación aparecida a la anterior da costrucción del MECA. El trabayo volvía a recaer sobre cada Facultá y a niveles prácticos el autonomía pasóu a ser case total, dependendo a interacción entre Facultades máis que nada da voluntá das propias Facultades.



Vamos situarnos nel Milán, qu’é a Facultá na que, pra ben ou pra mal m’encuandro eu. Nel Milán, esta situación que describimos como d’autonomía de Facultades nun pasóu a significar, como podera parecer, úa organización horizontal y asamblearia, dende el momento qu’aparecen controversias y desconfianzas que fain, sobre todo, qu’el Asamblea del Milán seña, máis que nada, úa organización con un carácter máis ou menos asambleario, peró non úa auténtica Asamblea, en tanto que nun esiste úa convocatoria aberta al alumnado. Peró mesmo el carácter asambleario d’esta organización que recibe como nome “Asamblea Aberta del Milán” se ve discutido dende el momento nel que nin sequera os sous nembros (nin sequera aquellos que son representantes d’alumnos) son convocados, ou dende el momento que se conspira ás costas d’ún dos representantes (eu, por certo) pra tomar decisióis contrarias a os acordos xa tomados con outras organizacióis. A situación é tal que determinadas personas somos escruídas da nova llista de correo interna (é el que tein as tecnoloxías dixitales) sen recibir resposta ante as nosas perguntas (que formulamos por cauces estraoficiales, al carecer de cauces oficiales pra formulallas).

Y nesto chegóu el MECA, y acabábase a pachanga, y nesto foise el MECA, y acabóuse el asamblearismo nel Milán. Ben sei que noutras Facultades (menos neste garbanzo mouro qu’é El Milán) sigue trabayándose coas mesmas directrices qu’hasta agora, peró a falta d’un control efectivo superior fexo que se acabara colquer forma de “centralismo democrático” (y ben saben os dioses qu’eu soi el mayor defensor das estructuras horizontales), convertindo esta Facultá nun chiringuito de cuatro. Ben sei que se me pode dicir, y se me diz, qu’hai ferramentas efectivas pr’acabar col chiringuitismo éste, peró honradamente, nin vexo qu’haxa naide máis que poña esfouto pr’acabar con este chiringuitismo (salvo honrosas y escasísimas escepcióis), nin teño forzas pra lluitar contra os que se supón que son os meus compañeiros, nin teño del todo claro que prantar úa resistencia para botar a andar úa verdadeira Asamblea nel Milán seña realmente efectivo. Y sobre manera, y pódenme chamar derrotista, egoísta ou vendido, nun teño miga claro que séñamos os que xa se supón que tamos con un pé fora del Milán os chamados a reestructurar el asamblearismo corrompido.

Daquén pode pensar qu’escribo este post únicamente para fer daño, peró en realidá fáigolo ante el ausencia de cauces pra mostrar el meu descontento, por un llado, y pra denunciar públicamente a situación que probablemente nun conozan os máis dos que forman parte d’este conturbernio que se fai chamar “Asamblea Aberta del Milán”.

Con esto, nada máis me queda que dicir d’este tema, nun sendo que supoño que teño que darme por escruído del proxecto del Asamblea del Milán, se ben é certo qu’hasta agora naide me comunicóu nada.