segunda-feira, 2 de julho de 2012

España, fútbol, garrulismo, un día oé, oé, oé.




[...]
¿Qué terra é ésa?
Unde se ve miseria nas cayes
y naide d'agacha a coyela.

Non, ésa nun é a mía terra.
Ha ser terra de nayundes.

Moncho Martínez Castro, "Terra de nayundes".

Volvo del trabayo (sí, ho, hoi, domingo) y a caye ta balleira como se un apocalipsis nuclear asolara Uviéu, peró non os chigres. A ciudá ta parada como nun lo tuvo nas últimas folgas xenerales. A pesar de que nun vexo a naide pola caye, sinto as voces, que por momentos penso que súan namáis que na mía cabeza. Á altura de La Llosa úa paisana pergúntame,

--¿Cómo vamos? --nun la conozo de nada, penso-- España.

--Ah, ún cero, creo. --nun tuven fino, ben puden dicirye "intervenidos pola UE".

--Ah, es que hace un rato que no oigo las voces. Pero ganamos seguro --mirada de complicidá, primeiro, d'estrañeza despós, pois a mía mirada é cordial peró non cómplice, indiferente. Supoño que la prósima vez que la vexa a súa mirada nun será de complicidá y intentará pasarme porriba pra entrar a primeira nel bus, ou daqué parecido.

Baxo por úa caye Uría despoblada (seique hasta os probes que durmen nel caxeiro de La Caixa han tar vendo el partido, pois nun tán unde sempre), y sinto voces, «GOOOOLLL». Miro al meu alredor. Nun vexo a naide. Definitivamente sólo súan na mía cabeza. En Xovellanos súan petardos y voladores mentres un abanderado solitario axita a rojigualda núa especie de homenaxe al español desconocido.

Paso pol Postigu, un rapaz sale con úa bubucela afónica d'euforia y despós dos queixidos da trompeta de plástico berra ben alto «ARRIBA ESPAÑA». Dende abaxo outro mozo qu'acaba de pousar d'úa moto celeba el fervor patriótico. Eu sigo el meu camín, ante a mirada del motorista, que penso que se pergunta por qué eu nun celebro a grandiosidá da patria. Al altura del Campu los Patos métome por Comandante Jánariz, unde úa cacerola bate núa ventá, nun sei se en recordo dos mineiros ou de Patricia y Jorge, desahuciados en Uviéu, y xa en Darío de Regollos un neno tira mini-voladores (outra volta os mineiros) acompañado d'un adulto, d'un llado al outro da caye, sen importar que pasen coches pol medio, hasta tal punto qu'é outro neno el que fai, en vano, por puer un pouco de cordura, «que pasan coches, ho».

Xa en casa sinto os coches a toda hostia, calcándose del claxon, conducidos por personas de forma temeraria, probablemente con daqué d'alcol nel corpo, y prestando atención a colquera cousa menos á calzada. Pr'acabar con todo, a Marcha Real, himno d'España, súa a través da mía ventá.

Y eu nun podo máis que perguntarme qué estraña bruxeiría é ésta que pode parar úa ciudá, un país, mentres el Goberno firma reformas que van acabar col noso futuro. ¿Qué bruxeiría é ésta que fainos esqueicer el paro pra sintirnos orguyosos como naide de ser españoles? ¿De ser d'esa España que nega colquera llingua que nun seña la de Castilla, de ser d'esa España que ye quita a casa a os probes y despós tira á policía contra ellos? ¿Qué España é esa que pode paralizarse por el fútbol y non pol pan? ¿Qué España é esa qu'escondida tras La Roja rescata gritos fascistas como el "arriba España" y el "yo soy español, español, español"? Sí, el "yo soy español", nun esqueizamos que yo berraban os nazis a os inmigrantes nas súas manifestacióis, nas cayes... pra significar qu'ellos eran úa cousa y os inmigrantes outra, outra cousa non grata. Como tamén lo mostran con bates de béisbol, asina é a gandaya.

Non, esa nun é a mía España. Eu nun soi "español, español, español". Y eu sei que soi búa persona. Y como soi búa persona alégrome da felicidá que me rodea y dóleme el sufrimento qu'hai cerca de min. Peró non, eu nun me podo alegrar da felicidá da xente que detrás d'un gol llevanta a mao, ou permite sen escandalizarse qu'el que ta al llado lo faiga. Nun me podo alegrar d'un sentimento nacionalista hexemónico que me nega, que nos nega a muitos por diversos motivos. Nun podo alegrarme de qu'el única diferencia entre a bandeira del pito y a del toro seña estética. Y nun podo alegrarme de qu'el caboranismo me rodee por undequera.

Se esto é España, eu apéome.