sexta-feira, 23 de novembro de 2012

Asediar.

El SUP pide identificar a los acusados del «asedio» a la Comisaría el 14-N  vía  FUE BOCHORNOSO 
Twitter da delegación asturiana del Sindicato Unificado de Policías (SUP), @supasturias .


Asediar: Cercar un punto fortificado, para impedir que salgan quienes están en él o que reciban socorro de fuera.


El 14 de Novembre convócase úa folga xeneral en varios estados europeos (España, Portugal, Grecia, Malta, Bélxica, Italia y Chipre), con muito seguimento nel noso país, y concretamente na ciudá de Xixón, unde houbo cuatro detidos (ver noticia), y úa posterior concentración ás portas da Comisaría de Xixón. Úa concentración qu'el SUP califica d'asedio, nun sei se dende el desconocemento da palabra ou, máis probablemente, dende a manipulación buscada del llinguaxe, nun exercicio de demagoxa al que se suman os medios de comunicación (que, nun lo esqueizamos, nin son imparciales nin se limitan a informar, senón que construyen opinión y ideoloxía).


Os manifestantes en Xixón (que como nos descubríu 
Arturo Fernández son orcos) asediando a Comisaría de Xixón.


Ún sinte falar d'asedios y inevitablemente pensa en castellos medievales asediados por tropas enemigas que tengan d'engalar parede pr'arriba mentres os outros ye botan aceite ardendo pra que nun trepen. Ou pensa en fougo de morteiro caendo sobre un cuartel nel qu'os soldados resisten con certa heroicidá (a mitoloxía franquista crearía as visióis heroicas dos asedios del Simancas, en Xixón, ou del Alcazar, en Toledo). Asediar é, en todo caso, tanto en gallego-asturiano como en castellano (as declaracióis del SUP tán espresadas nesta llingua, razón pola que tiramos del DRAE pra definir lo qu'é un asedio), úa palabra cargada de connotacióis bélicas, úa palabra que nos suxire úa situación de guerra. Nun é úa palabra qu'utilicemos nas situacióis normales da nosa vida pública. Y é que, dende vei un tempo a Policía tennos avezados a un llinguaxe militarizado que feiría ver a colquer extraterrestre que chegara á Terra qu'a situación nel Reino d'España é cuasemente de guerra. Asina el xefe superior da Policía nel País Valenciano, Antonio Moreno, calificaba a os alumnos del IES Lluís Vives d'enemigos, nun llinguaxe militarizado del todo fora de llugar, xa que falamos d'alumnos de secundaria. Supoño qu'as Unidades d'Intervención Policial (UIP) qu'entraron na Pola Ḷḷena ou en Ciñera (Lleón) condo as últimas movilizacióis mineiras, tamén pensaron tar actuando nun territorio hostil y enemigo. Supoño que condo as forzas de seguridá entenden qu'úa población enteira é territorio hostil, haberá que perguntarse qué ta pasando, como haberá que perguntarse qué pasa condo us estudiantes que rondarán entre os 13 y os 18 anos son calificados d'enemigos.


Peró por nun salirnos del que tábamos falando, imos centrarnos nel qu'ocurríu en Xixón el 14 de novembre. Nel contexto d'úa folga xeneral que trescurríu sen mayores altercados, cuatro piquetes son detidos. Como pasa sempre nestos casos, sucédese úa concentración ás portas da comisaría. Pasóu en Uviéu, por caso, colos seis detidos al intentar parar el desahucio de Patricia y Jorge, esperando pola súa salida centos de personas ás portas da Xefatura Superior de Policía, sen que pasara nada, sen qu'os axentes de policía finxiran un medo ridículo a úa situación d'invasión del recinto que naide, naide, cre. Incluso naquel caso unde a xente taba muito máis cerca das portas (porque quen conoza a caye, saberá qu'é úa caye estreta, que nun dá pra máis), nun cabía pensar núa invasión da comisaría. En Xixón a xente nun taba, nin muito menos, cerca da Comisaría, senón que distaban muitos metros pol medio (quen conoza a zona saberá qu'é úa esplanada amplia y con muitos accesos, y a Comisaría nun taba, nin muito menos, nin arrodiada nin aisllada, nin asediada). Este suposto medo dos representantes del SUP a qu'os policías y a propia Comisaría sufrira un ataque inminente das 4.000 personas que taban allí congregadas (qu'algús medios estimaron namáis en 1.000, hailos que se perden cuntando) é irreal se partimos de varios feitos:

Primeiro, é mentira qu'a Comisaría tuvera asediada, nin que, como diz noutros tuits el SUP-Asturias, s'impedira el paso a vehículos. De feito abríuse paso a úa ambulancia que tuvo qu'atender úa lipotimia, y os policías puderon fer, sen nengún impedimento, el cambio de turno (sí, nas situacióis estremas como a que pretende figurar el SUP, de resgo inminente, os trámites llaborales cotidianos, como el cambio de turno ou el hora pral bocadillo, parece que nun sufren ningún cambio).

Segundo, nun houbo ningún intento d'acercarse á Comisaría máis alló del cordón policial. Ningún intento de saltallo. Tampouco ningúa agresión á Policía, nin tan sequera ningúa orde por parte das autoridades pra desaloxar el llugar. Sí é verdá qu'a tensión era muita, y qu'houbo momentos nos que pudo, pudo, darse un resgo d'enfrentamento que nun chegóu a darse.

Terceiro, esa tensión era comprensible, dado qu'a UIP chegóu a entrar, sen orde xudicial algúa, nas dependencias da Casa Sindical de Xixón, dando llugar a un allanamento de morada incomprensible nun Estado de dereto.

Cuarto, nun é novo, como espliquéi primeiro, que se dean concentracióis nas inmediacióis das comisarías, y en concreto da comisaría xixonesa. Non en vano, a comisaría ta xusto al llado das instalacióis da Naval Xixón (¿casualidá?), unde ben de concentracióis y conflictos llaborales se deron. A presencia de trabayadores lluitando polos sous deretos llaborales, llonxe de ser úa situación estrema, é el pan noso de cada día na zona, pois os trabayadores del naval atravesaron muitas situacióis de conflicto llaboral y son dos máis combativos de Xixón.


Os asediantes ás portas da Comisaría de Xixón. Pode apreciarse
a súa actitú estremadamente violenta (ironic mode on)

Desconozo qué interés tén el SUP en afondar nun llinguaxe bélico pra situacióis de conflictividá llaboral comúis en todas as democracias occidentales. Desconocemos el interés del SUP en descontestualizar os conflictos llaborales, tratando a os trabayadores como delincuentes comúis (máis pr'alló de qu'úa acción concreta poda ser llegal ou non), ou mesmo de comparallos cua tolla dos gatos dos Simpson, tal como parecen insinuar nas declaracióis finales da noticia de La Nueva España («Se produjo, además, un evidente ejercicio de desigualdad y aplicación de privilegios con los cuatro miembros del piquete, ya que una ciudadana que fue detenida el día anterior por un supuesto maltrato a un gato y por tirarle un teléfono a un agente de la Policía Local permaneció hasta el día siguiente en Comisaría y fue trasladada ante la magistrada de guardia»), nun exercicio de ridiculización del movemento obreiro asturiano.

Desconozo, tamén, por qué a Policía ten cada vez máis medo dos trabayadores, dos ciudadanos, da xente del común. Por qué se sinte asediada por trabayadores, amas de casa, pensionistas, parados, estudiantes... (ésa era a xente congregada en Xixón, non terroristas chiítas, como pinta el SUP).

Nun soi a comprender os términos cada vez máis militaristas das Unidades d'Intervención Policial y dos voceiros da Policía Nacional y os representantes del SUP (el secretario xeneral del SUP estatal, José Manuel Sanchez Fornet, pidía dar "leña y punto" ante as movilizacióis del 25-S), ese considerar delincuentes a todos os que se moven, de considerallos enemigos, dá igual que señan trabayadores en folga (mesmo xente mayor), alumnos pidindo calefacción en clase, a xente del 15M, os laicos (tamén a prensa) que s'opóin a qu'el Reino d'España financie as visitas del papa y as mocedades católicas ou os mineiros pidindo trabayo. Dá igual quén seña. Somos EL ENEMIGO, asediámoslos, mirámoslos mal, creamos disturbios (anque muitas veces, sabémoslo, os disturbios xenéranlos aquellos que son compañeiros, coño).

Tamos ante úa Policía que cadaldía síntese máis llonxe da xente á que diz protexer. Y eso, nel Reino d'España, nun nos é del todo novo. Y condo a xente que porta armas nun se sinte en sintonía cua población a que defende, nel Reino d'España, é preludio del que todos conocemos. Y é qu'hailos que tein grabado a fougo aquello de que "la política, en España, se hace a golpe de sable".

_______________________________

Nota: Pido disculpas al llector por el esceso de vídeos enllazados, sei que son muitos y poden abrumar pola cantidá, peró consideréi que todos ellos vían a conto y había que reflexar a realidá, qu'en sí é abrumadora.

segunda-feira, 12 de novembro de 2012

14-N. Obreiros del mundo, unídevos.

Ás veces ún cansa de falar sempre de lo mesmo. Ás veces ún pensa que todo el que dice xa ta dito. Y xa nun digo que xa tea dito por outra xente, que claro que primeiro de qu'eu escriba estas llinias outros, con máis xeito qu'eu, pensaron y dixeron todo el que se podía dicir. Digo qu'eu mesmo xa escribín neste blogue, a lo llargo dos últimos tres anos (¡cómo pasa el tempo!) el que pensaba sobre case todo. Ta claro que polo menos xa dixen todo el que pensaba sobre as folgas xenerales, sobre por qué hai qu'apoyallas y sobre por qué os esquiroles me merecen el mayor dos desprecios. De todo eso xa dixen todo el que tía que dicir, y penso que nada novo podería dicir con respecto al post que xa colguéi condo a folga del 29-S.

Peró entre el última folga y ésta hai úa pequena diferencia. Esta folga convócase simultáneamente en España, Portugal, Italia, Grecia, Malta, Bélxica y Chipre. Por úa vez supéranse os marcos dos Estados-nación, por úa vez enténdese que nun é que couda de qu'en España tamos mui mal, que nun ten sentido buscar úa solución nacional a úa serie de problemas que trespasan, con muito, os marcos dos estados tal y como hoi los entendemos (marcos, polo demáis, que vei muito tempo que quedaron caducos). Mui probablemente a mayoría da xente que nel Reino d'España acuda á folga xeneral convocada pra este mércoles nun seña conscente da trescendencia d'esta cuestión. Peró lo certo é qu'é daqué mui trescendente. Por úa vez entendemos qu'ante as agresióis del capitalismo, qu'é internacional, nun podemos aportar solucióis nacionales, senón que temos qu'apostar por solucióis de clase. Por úa vez asumimos, anque seña namáis a grandes rasgos, qu'un trabayador asturiano tén os mesmos intereses y pertenece á mesma colectividá, qu'un obreiro chipriota, y pol contrario, nada ye debe y nada ten que ver col gran empresario asturiano qu'é, precisamente, el culpable da súa situación.

Máis d'úa persona dirá qu'a folga nun é contra os empresarios, qu'éstos nun tein culpa de nada, qu'é contra el Goberno. Cousas asina puden ller eu pola rede. Obvian, os qu'asina falan, que vivimos nun sistema político y económico determinado, con úa carga ideolóxica clara. Esto é, nun sistema ultra-lliberal unde as lleis tein úa carga de clase mui clara. Nun se trata de qu'as lleis tean ben ou mal feitas (muita xente fala da incompetencia del Goberno, condo eu penso todo lo contrario, pra los intereses que representan resultan realmente eficaces, sobre todo condo son capaces de convencernos que nun representan ningún interés, ou qu'eso intereses, en todo caso, nun son de clase). Trátase de que tamos ante úa lluita de clases, unde as institucióis, fieles a os sous amos, y fieles a os sous intereses de clase, se posicionan en favor dos intereses específicos d'úa clase y en contra d'outras clases.

Peró nun vivimos en estados autárticos, vivimos nun mundo, pra ben ou pra mal, globalizado, y con ello, vivimos nun mundo nel qu'as fronteiras administrativas, estatales, políticas... nun son, en nengún momento, fronteiras económicas nin reales. Os problemas específicos dos trabayadores malteses nun son diferentes de los dos trabayadores asturianos, nin tein outro orixe, nin son outros os sous condicionantes. En ese sentido, condo na Unión Europea se falaba d'aumentar a xubilación a os 65 anos, muitos trabayadores españoles nun apoyaron aquella lluita europea porque "Zapatero prometéu que nun iba aplicallo en España". Ben, vemos que nin eso é certo, nin os intereses dos trabayadores alemáis ou marroquís (pois tampouco falo d'un marco europeo, senón univerasal) nos son ayíos. Vemos qu'a pérdida de deretos da clase trabayadora en colqueira parte del mundo acaba indo en detrimento da clase trabayadora de todo el mundo, en contra nosa.

Úa folga que, ante a pérdida de deretos y de calidá de vida dos trabayadores en Europa y nel mundo, ante a privatización paulatina da Seguridá Social nel Reino d'España, ante a pérdida del que durante tanto tempo veu a chamarse Estado del benestar, nun caben os xovinismos nacionalistas (sí, os nacionalistas d'estado nunca reconocen a súa condición de nacionalistas, que sólo ye aprican a os nacionalistas periféricos), sinón a acción internacional, a acción de clase. Porque sí, esto é úa lluita de clases.

El última folga, a del 29-S, perdéuse úa gran oportunidá d'internacionalizar a lluita de clases, xa qu'os sindicatos españoles y os italianos convocaron úa folga con poucos días de diferencia, cada ún mirando pral sou propio estado y esqueicendo por completo que nel outro estado se taba combatindo polo mesmo, como se foran dúas lluitas distintas, como se italianos y españoles nun tuveran nada en común. Por úa vez, por úa vez, ese error subsanóuse. Sí, poderá achacarse, como xa teño sintido, qu'úa folga en España, Portugal, Italia, Grecia, Malta, Bélxica y Chipre, nun é úa folga mundial, que sólo abarca sete estados. ¿Sólo? Seique é un éxito mui grande que sete estados superen os sous xovinismos y convoquen úa folga en conxunto. Seique é el primeiro paso pra qu'esto se repita máis veces, con máis estados. É éste un trabayo nel qu'hai que profundizar.

Os medios de comunicación intentarán meternos medo, intentarán amenazarnos cua bancarrota, el paro, os despidos... Intentarán qu'os trabayadores nos sintamos solos. Peró nun tamos solos, hoi máis que nunca, os compañeiros, dentro y fora del Reino, tamos xuntos. Hoi, máis que nunca, OBREIROS DEL MUNDO, UNÍDEVOS.