Cuspe.

Cuspo os meus pensamentos

no máis fondeiro del pozo

del meu ser.

Y cúspolos nesta llingua

que t’anoxa tanto.

Fáigolo sólo por foder.

Asina afogo el gozo

que del peto arranco,

y alimento llamentos

botándoche a cigua.

Todo esto fermento na testa

testaruda, cruel, vengatible,

qu’é tan pueril, fata y cimpre

que nun é a ver que’l que detesta

únicamente é el mirar impasible

nos tous oyos de mar que sempre

atravesan meu corpo morto

pra mirar máis pr’allá.

Máis pr’allá, unde soi outro,

outro ser, desconocido a os meus oyos,

que mira a quen cría ser cua señardá

d’us tempos que nunca foron, tempos veyos.

Tempos que quizáis soñéi en soños d’Antroido

amazcarados de realidades vividas en verdá.

Y penso que quiciabes nun seña

qu’odies esta llingua pequena,

senón a súa voluntá de sello,

de nun medrar, y ser el espeyo

d’este pequeno qu’eu soi

sen ayer nin mañá porque nomáis chora el hoi.

     Imaxe: Prohibido escupir.