terça-feira, 1 de dezembro de 2015

Soño.

Pra ti, que poderías ter medrado nos meus brazos.
Pra ti, que has medrar esqueicendo meu nome.
Porque eu non hei esqueicer el tou, pra ti. 

É tan cedo
que aínda durmes.
Tou corpo
pequeno
             fraxil
                     sereo
descansa inmóbil
baxo a suavidá das sabas frescas.

E soi a loba selvaxe,
que guarda ás crías na noite,
Rómulo,
            Remo,
                     Onde tades? 
deslizándome na escuridá del tou cuarto
pra regalarche un chucho na frente;
pra recibir en pago a túa respiración tranquila,
apacible,
onírica.

Como a loba selvaxe
salio al mundo
a conquistalo pra ti,
non sen deixarte lista a merenda
(ben sei el que deveces pol chicolate,
polos máis dulces bombois mouros
en bandexa de branca porcelana,
devezo eu).

Salio al mundo.
Quedas na cama,
soñando.
Tan pequena
que aínda non sabes
el mundo que che espera.

Salio al mundo.
Na cabeza úa pergunta:
Que será el que queda soñando,
cuberta pola Llúa chía,
a mía pequena?

E un hostia de carambio golpíame na cara.
Porque nunca estuven nel tou cuarto,
nin es tu a mía pequena.
Soi eu quen está soñando,
es todo producto de su imaginación.

Espertar, ás veces, é duro.
Espertar, ás veces, é morrer en vida.

Nenhum comentário:

Postar um comentário