Adaptabilidade.

Máis ou menos, el mesmo artigo pode verse en LSE aquí.

Construir Asturias é construir úa Asturias igualitaria, onde todos os que habitamos Asturias séñamos iguales, sen importar el orixe, a idade, el sexo, a orientación, el xénero... ou as capacidades de cada un.

Vai pouco estuven con úa persona xorda nel HUCA. Debera ESCANDALIZARNOS que as administraciois públicas non teñan intérpretes de lingua de signos. Non hai úa administación en Asturias que los teña. Debera escandalizarnos que seña el propio usuario quen teña que encargarse de buscar un intérprete. Intérpretes que ufertan fundaciois privadas (por máis que teñan concertos col Principado), nel caso que nos ocupa úa fundación del Bispado, a Fundación Padre Vinjoy. Pode ser grave que non haxa intérpretes nas instituciois públicas, pero máis grave é que as instituciois públicas, e en concreto el HUCA, non poña nada del sou lado para el traballo dos intérpretes. Porque parece que é IMPOSIBLE saber a qué hora un médico vai fer a súa visita para poder avisar con tempo al intérprete para que estea presente, porque, en palabras das enfermeiras, «esto no se sabe, ellos vienen... cuando vienen». Dá igual que espriques que hai que avisar a un intérprete. E é que parece que os enfermeiros e os médicos del HUCA, por algúa razón que non soi a enteder, pero que me parece gravísima, non se comunican. En todo momento os enfermeiros dan a entender que non saben nada dos médicos e os médicos dicen que non sabían que necesitabas úa adaptación especial, apesar que llo espricaras aos enfermeiros cinco veces. Se para úa cousa tan xinxela a comunicación entre enfermeiros e médicos é tan difícil... Que pasa para cousas compricadas? Cómo podemos esperar que haxa un tratamento médico adecuado condo parece que os médicos e os enfermeiros non se falan.

Aparte deixamos cuestiois como que as televisiois dependan dúa empresa privada, que se lucra por minuto que el pacente ve a tele (e as estancias largas encamado poden ser mui aburridas). Televisiois que nin tein audiodescripción para as persoas cegas nin subtítulos para as xordas. Aparte deixamos que os servicios sanitarios ás veces parecen tratar á persoa xorda como menor d’idade, asumindo que non tein capacidade para entender, xa que non se pode comunicar. Pero obvian que, se ven e verdade que a persoa xorda non pode comunicarse oralmente, elos, ouguintes, non son quen a comunicarse por signos, polo que a falla de comunicación está dos dous lados. Ou mellor dito, está do lado dúa Administración que non ten interés ningún en comunicarse colos pacentes, en espricar el que padecen de forma que el pacente seña a entendelo (e esto vale para xordos e para ouguintes), dito doutra forma, que parece que quer el usuario seña obxecto pasivo. Igual é que non queren que falemos?

Non pode enchérsenos a boca de integración condo os casos de discriminación activa son constantes e naturalizados. E tamén nós, os soberanistas, temos que fer desto a nosa luita, para que as persoas que forman parte da nosa sociedade señan, percisamente, soberanas.